به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری فارس، آئین رونمایی از کتاب «‌غرب و غرب‌زدگی»‌ جلد نخست درس‌گفتارهای دکتر سیداحمد فردید در سال 1363، با حضور منوچهر صدوقی سها، محمد رجبی دوانی، پرویز ضیاء شهابی، فرنو، قائم مقام بنیاد فردید، رضا داوری‌اردکانی رئیس فرهنگستان علوم ایران و جمعی از دوستداران حکمت و فلسفه به مناسبت بیست و دومین سالگرد احمد فردید عصر روز گذشته(24 مرداد) در فرهنگسرای اندیشه برگزار شد.

در ادامه این مراسم محمد رجبی دوانی شاگرد مرحوم فردید با اشاره به اینکه شخص فردید تکرار نشدنی است، گفت: برخی شخصیت‌ها مشابه زیاد دارند اما برخی منحصر به فرد هستند مرحوم استاد از این زمره بود، آنچه میراث فردید هست خیلی فراتر از این کتاب یا کتاب‌هایی است که در آینده از او منتشر می‌شود.

وی در ادامه افزود: مباحث فردید به قدری نو است، از لحاظ موضوع و طرح مسئله علتش هم این بود که دکتر فردید فلسفه را نخوانده بود که گزارش کند بلکه فلسفه را به عنوان تفکر فرا گرفته بود لذا فلسفی نگاه می‌کرد، فلسفی می‌اندیشید و سخن می‌گفت پس آنچه می‌گفت از خودش بود.

رجبی دوانی با بیان اینکه برخی نوآموزان و خرده‌گیران با التقاط فردید به هایدگر مطرح می‌کنند که چرا مطالب او عین هایدگر نیست، توضیح داد:‌ اینها انتظار دارند فردید شرح مباحث هایدگر را انجام دهد درحالی که یک متفکر، مقلد و گزارشگر نیست، او سخن خود را می‌گوید. خود فردید همیشه تأکید می‌کرد که من با هایدگر هم‌سخن هستم نه یک‌سخن! منتها این در ایران ما این رسم نیست و ما کسی را نداریم که بخواهد فیلسوفانه سخن بگوید ادعا داریم ولی در عمل اینطور نیست.

وی با بیان اینکه فردید کسی است که در تفکرش برای نخستین بار ما ایرانیان را با جدیدترین جریانات فلسفی آشنا کرد، افزود: آن زمان حداکثر دانش ایرانیان از فلسفه «سیر حکمت» مرحوم فروغی بود اصلا از هایدگر و دیگر فیلسوفان غربی معاصر به آن صورت اطلاعی نداشتیم فردید برای اولین بار این مباحث را مطرح کرد ، استادان زیادی را دور خود جمع کرد.

وی در ادامه گفت: مرحوم یحیی مهدوی سالیان سال رییس گروه فلسفه بود به همت او هم اساتیدی جمع شدند و دکتر فردید هم از طریق او به دانشگاه تهران آمد و تا آخر عمر کتب ارزشمندی را ترجمه کرد او از فردید با تجلیل یاد می‌کرد شاید سابقه او از فردید هم بیشتر بود اما نوع برخوردش، برخورد یک شاگرد با استادش بود. ممکن است برخی بنا به دلائلی با فردید هم خوان نباشند معمولا اساتیدی سنتی با او همخوان نبودند و مباحث فلسفه غرب به خصوص حکمتی که هایدگر مطرح کرد افق دیگری دارد اما هیچکس منکر فضل و اشراف او به فلسفه سنتی و غرب و عرفان نظری نبود.

رجبی دوانی در بخش دیگری از سخنانش گفت: فردید با افراد مختلفی ملاقات و مذاکره داشت تا جایی که من شاهد بودم وی کمتر در این دیدارها با دیگران صحبت‌هایشان به تفهیم و تفاهم فلسفی منجر شد اما احترام و تکریم طرف مقابل را بر می‌انگیخت حتی خاطرم است یک یا دو بار با آیت‌الله جوادی آملی، شهید مطهری، علامه جعفری، سید کاظم عصار، علامه شعرانی و ... ملاقات داشت.

وی با بیان اینکه فردید یک شخصیت جاری بود به طوریکه خودش در مراسم تجلیلی که پیش از انقلاب از سوی دکتر نصر برایش برگزار شد ، مطرح کرد که امیدوارم یک فرفریوس پیدا شود همانطور که آثار فلوطین را جمع کرد آثار فردید را هم جمع کند، افزود: خیلی‌ها مطرح می‌کنند که چرا خود فردید آثارش را ننوشت، در پاسخ باید گفت که وی یک شخصیتی توفنده با فکر سیال بود که اگر می‌خواست بنویسد باید می ایستاد و توقف می‌کرد.

این استاد دانشگاه درباره تحقیقات فردید با موضوع ابن عربی، هایدگر، مولانا و دیگر شخصیت‌ها گفت: بسیاری از این آثار اصلا منتشر نشده یک زمان بنده معلم خصوصی فرزند ایشان شدم، مرحوم فردید صندوق سبزی را به من نشان دادن که داخلش پر از ورق‌های امتحانی با خودکار رنگی به زبان‌های مختلف نوشته شده بود اینها هیچ کدام منتشر نشده بود. یک زمان هم خاطرم هست که فردید خیلی مورد تهاجم کسانی بود که از هر نوع منکر ایده و اندیشه او بودند حتی بعد از فوتشان آثار فلسفی شان را از منزلشان ربودند.

وی در ادامه گفت: میراث دکتر فردید غیر از طرح مباحث به طرز نو، در معادل گذاری‌ها شیوه سنتی را به کل تغییر داد. وی تلاش می‌کرد فارسی سره را با توجه به ریشه به کار ببرد واژه نیست انگاری را به جای نیهیلیست ایشان ترجمه کرد. این نوع نگاه فردید که زبان را روی دیگر سکه تفکر می‌دانست لذا فردید وقتی به این مسئله اهمیت می‌داد به زبان اصیل توجه می‌کرد و اصیل‌ترین زبان را زبان قرآن می‌دانست و این واقعاً شعار نبود پیش از انقلاب اینها را مطرح می‌کرد و نگاه عمیق و فیلسوفانه و حکیمانه به همه چیز داشت.

رجبی دوانی با بیان اینکه فردید به سیاست نرفته بود بلکه طرح مسئله هستی‌شناسانه و حکیمانه می‌کرد، گفت: همیشه وی یک قدم به عقب را برای دورخیز به آینده مطرح می‌کرد و می‌گفت نگاه ما باید به گذشته اینطور باشد. نگاه فردید همیشه به فردا بود وقتی عده‌ای خرده می‌گرفتند، ایشان می‌گفتند که اینها حرف‌های امروز است شما نگاهتان به آینده و فردا باشد امیدوارم روزی که فردید انتظار داشت، همین روزها باشد.